15 jaar een stel
9 jaar getrouwd
⚘
Van veel mensen heb ik gehoord dat het ze raakt wat ik hier en hier vertel over mijn zoektocht naar liefde en verbondenheid. Voor velen is het ook herkenbaar. Het maakt me weer duidelijk dat wat we van elkaar nodig hebben is dat we elkaar inspireren, hoop en moed geven. Niet om te geloven in en te dromen over sprookjes. Maar in de realiteit van LIEFDE.
⚘
Liefde laat zien wat nog niet gezien is en daarom doet het vaak pijn. Oude pijn herleeft in een nieuwe situatie. Tegelijk heelt diezelfde liefde de wonden van die pijn. Kan het nog paradoxaler? Liefde maakt dat we de pijn voelen. Kan het nog enger? Tegelijk is er geen helender kracht dan liefde voor die pijn. Maar als we niet voelen, niet meer willen voelen, wegstoppen, verdoven. Kunnen we dan nog wel liefhebben? Kunnen we ons dan nog wel laten liefhebben? Leven we dan nog wel?
⚘
Ik geloof echt dat wij allemaal de toegang hebben tot een onuitputtelijke bron van liefde die ons kan vullen en de kracht kan geven om de pijn te voelen die zij zichtbaar maakt, de wonden te helen en vele uitdagingen aan te gaan. Dat is geen sprookje, een bittere realiteit misschien zelfs.
⚘
Als er iets is wat ik geleerd heb is dat we het niet alleen hoeven doen. Want als dat wat vertrouwd was ineens gevaarlijk lijkt te zijn, dan is er weinig om op terug te vallen. Om jezelf weer te kunnen vinden. Om af te durven dalen naar de bron die je deed leven en liefhebben, heb je nodig van anderen dat ze zeggen: “Toe maar. Je kunt het. En ik ben bij je.”
⚘
Dan kunnen er weer kiertjes open, dan kan de pijn naar buiten vloeien. Dan kan de liefde haar werk weer doen. En misschien, heel misschien is er dan ook ruimte voor herstel van wat kapot was.
⚘
De liefde is geduldig, dus neem je tijd. Zij laat zich niet gek maken. Ze is er altijd. Voor iedereen.
⚘
Toe maar, jij kunt het ook.
